1. Γάιος Μάριος (157-86 π.Χ.): Σημαντικός Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός κατά την περίοδο της ρωμαϊκής δημοκρατίας. Αναδιοργάνωσε το ρωμαϊκό στρατό, αλλά δε φαίνεται να προγραμμάτιζε πολιτειακές αλλαγές. Πολέμησε στην Απώτερη Ισπανία, στην Αφρική, στη Γερμανία. 2. Κάτωνας ο Νεότερος (95-46 π.Χ.): Ρωμαίος στρατιωτικός και πολιτικός, διάσημος για την ακεραιότητά του. Πολέμησε στην Κύπρο και τη Σικελία. Κατά τη διάρκεια του Εμφύλιου πολέμου τάχθηκε με το μέρος του Πομπηίου. Μετά τη μάχη στη Θάσο (Απρίλιος 46 π.Χ.) προτίμησε να αυτοκτονήσει παρά να δεχτεί τη συγχώρεση από τον Ιούλιο Καίσαρα. 3. Suet., Iul. 88.1. 4. Κλεοπάτρα Ζ΄ (69-30 π.Χ.): Η τελευταία βασίλισσα της δυναστείας των Πτολεμαίων. Χρησιμοποίησε την προσωπική γοητεία, την εξυπνάδα και τις σχέσεις της με προσωπικότητες της εποχής (Ιούλιος Καίσαρας, Μάρκος Αντώνιος), για να αυξήσει τη δύναμη του βασιλείου της. Αυτοκτόνησε, αφήνοντας να τη δαγκώσει μια οχιά, λίγο μετά την κατάληψη της Αλεξάνδρειας από τον Οκταβιανό Αύγουστο. Οι θρύλοι που δημιουργήθηκαν γύρω από το χαρακτήρα, την προσωπικότητα και την (αμφίβολη) ομορφιά της φαίνεται να είναι δυνατότεροι από την ιστορική πραγματικότητα. 5. Αν και ο Πόντος ήταν ήδη μέρος της ρωμαϊκής επικράτειας, το 47 π.Χ., δεν υπήρχε ακόμη έντονη ρωμαϊκή αποικιακή δραστηριότητα. Ασυνήθιστο για τα δεδομένα του ρωμαϊκού στρατού, η συγκεκριμένη λεγεώνα δεν οριζόταν με αριθμό. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι οι στρατευμένοι δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες, αλλά ντόπιοι, δηλαδή άτομα με ελληνική και περσική –ανατολίτικη– καταγωγή και ταυτότητα. Parker, H.M.D., The Roman Legions (Oxford 1928), σελ. 57, 63, 68-69. Για την πορεία της ποντικής λεγεώνας βλ.: Pliny, Ep. 10.21· IGR ΙΙΙ 1396, 1411· Ritterling, E., “Military Forces in the Senatorial Provinces”, JRS 17 (1927), σελ. 28-32, ιδ. 28. 6. Caes., Bell. Alex. 34.40, 40.77. 7. Suet., Iul. 37· Perrot, G., “Le campagne de César contre Pharnace”, CRAI 7 (1871), σελ. 312-328. 8. Δίων Κ. 43.14.3. 9. Βλ. ενδεικτικά: Livingston, Α. (ed.), Caesar. The Gallic War books I-VII (New York 1909)· Handford, S.A. (ed.), Caesar. The Conquest of Gaul (London 1982)· Gardner, J.F. (ed.), Caesar. The Civil Wars (London 1988)· App., Bell. Civ. XII-XVII. 10. Στην κηδεία της θείας του Ιουλίας και της Κορνηλίας (69 π.Χ.), ο Ιούλιος Καίσαρας επέδειξε τη ρητορική του ικανότητα τονίζοντας τη σπουδαία καταγωγή της οικογένειάς του και υποδηλώνοντας τα πολιτικά του πιστεύω (Suet., Iul. 6.1). 11. Από την Κορνήλια απέκτησε το μόνο νόμιμο παιδί του, την Ιουλία. Όταν ο Σύλλας έγινε δικτάτορας, τον διέταξε να τη χωρίσει, αλλά αυτός αρνήθηκε και ο Σύλλας τον θεώρησε ανοιχτά εχθρό του. 12. Το Δεκέμβριο του 62 π.Χ., ο Π. Κλαύδιος Πούλχερ (P. Clodius Pulcher) κατηγορήθηκε ότι παραβίασε τις γυναικείες λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμή της Καλής Θεάς (Bona Dea), προκειμένου να συναντήσει τη σύζυγο του Ιουλίου Καίσαρα, την Πομπηία. Ο Καίσαρας υποστήριξε την αθωότητα του Πούλχερ αλλά χώρισε από τη γυναίκα του, γιατί «Η γυναίκα του Καίσαρα δε φτάνει να είναι (αθώα), πρέπει και να φαίνεται (άμεμπτη)». 13. Είναι πιθανό ο Ιoύλιος Καίσαρας να είχε θεοποιηθεί όταν ζούσε ακόμα, λίγο καιρό πριν από τη δολοφονία του (Cic., Phil. 2.110). 14. I. Ephesos VI 2.4324· Syll. 760· Δίων Κ. 51.20.6· Weinstock, S., Divus Julius (Oxford 1971), ιδ. σελ. 402-405· Price, S.R.F., Rituals and Power. The Roman Imperial Cult in Asia Minor (Cambridge – New York – London 1984), σελ. 254, 266. 15. Gell., NA 1.10.4· Cic., Brut. 262. |