The Edict of Sardica or Nicomedia (311):
«Αυτοκράτωρ Καίσαρ Γαλέριος Ουαλέριος Μαξιμιανός ανίκητος Σεβαστός, αρχιερεύς μέγιστος, Γερμανικός μέγιστος, Αιγυπτιακός μέγιστος, Θηβαϊκός μέγιστος, Σαρματικός μέγιστος πεντάκις, Περσών μέγιστος δις, Κάρπων μέγιστος εξάκις, Αρμενίων μέγιστος, Μήδων μέγιστος, Αδιαβηνών μέγιστος, δημαρχικής εξουσίας το εικοστόν, αυτοκράτωρ το εννεακαιδέκατον, ύπατος το όγδοον, πατήρ πατρίδος, ανθύπατος. και Αυτοκράτωρ Καίσαρ Φλαύιος Ουαλέριος Κωνσταντίνος ευσεβής ευτυχής ανίκητος Σεβαστός, αρχιερεύς μέγιστος, δημαρχικής εξουσίας, αυτοκράτωρ το πέμπτον, ύπατος, πατήρ πατρίδος, ανθύπατος. [και Αυτοκράτωρ Καίσαρ Ουαλέριος Λικιννιανός Λικίννιος ευσεβής ευτυχής ανίκητος Σεβαστός, αρχιερεύς μέγιστος, δημαρχικής εξουσίας το τέταρτον, αυτοκράτωρ το τρίτον, ύπατος, πατήρ πατρίδος, ανθύπατος, επαρχιώταις ιδίοις χαίρειν.] Μεταξύ των λοιπών, άπερ υπέρ του χρησίμου και λυσιτελούς τοις δημοσίοις διατυπούμεθα, ημείς μεν βεβουλήμεθα πρότερον κατά τους αρχαίους νόμους και την δημοσίαν επιστήμην την των Ρωμαίων άπαντα επανορθώσασθαι και τούτου πρόνοιαν ποιήσασθαι ίνα και οι Χριστιανοί, οίτινες των γονέων των εαυτών καταλελοίπασιν την αίρεσιν, εις αγαθήν πρόθεσιν επανέλθοιεν. επείπερ τινι λογισμώι τοσαύτη αυτούς πλεονεξία κατεσχήκει και άνοια κατειλήφει, ως μη έπεσθαι τοις υπό των πάλαι καταδειχθείσιν, άπερ ίσως πρότερον και οι γονείς αυτών ήισαν καταστήσαντες, αλλά κατά την αυτών πρόθεσιν και ως έκαστος εβούλετο, ούτως εαυτοίς και νόμους ποιήσαι και τούτους παραφυλάσσειν και εν διαφόροις διάφορα πλήθη συνάγειν. τοιγαρούν τοιούτου υφ’ ημών προστάγματος παρακολουθήσαντος ώστε επί τα υπό των αρχαίων κατασταθέντα εαυτούς μεταστήσαιεν, πλείστοι μεν κινδύνω υποβληθέντες, πλείστοι δε ταραχθέντες παντοίους θανάτους υπέφερον. και επειδή των πολλών τηι αυτήι απονοία διαμενόντων εωρώμεν μήτε τοις θεοίς τοις επουρανίοις την οφειλομένην θρησκείαν προσάγειν αυτούς μήτε τωι των Χριστιανών προσέχειν, αφορώντες εις την υμετέραν φιλανθρωπίαν και την διηνεκή συνήθειαν δι’ ης ειώθαμεν άπασιν ανθρώποις συγγνώμην απονέμειν, προθυμότατα και εν τούτω την συγχώρησιν την ημετέραν επεκτίναι δειν ενομίσαμεν, ίνα αύθις ώσιν Χριστιανοί και τους οίκους εν οις συνήγοντο, συνθώσιν ούτων ώστε μηδέν υπεναντίον της επιστήμης αυτούς πράττειν. δι’ ετέρας δε επιστολής τοις δικασταίς δηλώσομεν τι αυτούς παραφυλάξεσθαι δεήσει. όθεν κατά ταύτην την συγχώρησιν την ημετέραν οφείλουσιν τον εαυτών θεόν ικετεύειν περί της σωτηρίας της ημετέρας και των δημοσίων και της εαυτών, ίνα κατά πάντα τρόπον και τα δημόσια παρασχεθή υγιή και αμέριμνοι ζην εν τηι εαυτών εστία δυνηθώσι».
Eus., Hist. Eccl. 8.17